خانه ی N در ژاپن که توسط گروه معماری Sou Fujimoto Architects طراحی شده؛ خانه ایست برای دو نفر به همراه یک سگ!
این خانه از سه پوسته ی بسیار بزرگ تشکیل شده که به فاصله های مشخصی، روی هم قرار گرفته اند، به طوری که پوشش بزرگتر ( سوم )، تمامی محوطه ی خانه را در بر گرفته و یک فضای سبز بسیار زیبای سرپوشیده پدید آورده است؛ پوسته ی وسطی فضای معمول در یک خانه را ایجاد کرده و پوسته ی اول که کوچکتر از همه است، یک فضای داخلی دنج و خصوصی است.
اما شاید مهمترین نکته، هدف معمار از این کار بوده. وی هدف خود از این کار را، درست کردن خانه ای میداند که دیگر فقط با یک پوسته ( دیوار ) نازک از خیابان مجاور جدا نشده است، به طوری که در این خانه، بر اساس ارتباط با خیابان، به سه بخش می رسیم : یک بخش که کنار خیابان است، بخشی که حالت میانه دارد و بخشی که کاملا به دور از دنیای بیرون است. به همین علت است که این خانه، می تواند دنیایی دیگر را به دور از تمامی اتفاقاتی که در دنیای بیرون روی می دهد، برای ساکنانش درست کند. فرم قرارگیری پنجره های روی این 3 لایه دیوار، بگونه ایست که از بیرون به داخل هیچ راه دیدی نیست.
اگر دقت کنید می بینید معمار در طراحی این خانه از فرم خالص مکعب استفاده کرده است بی هیچ آرایشی، 3 مکعب که با نسبت های ساده هندسی در هم تنیده اند. اما آنچنان خلاقانه این طرح را پرورانده که در عین سادگی ظاهری، پیچیدگی باطنی دارد. یعنی فکری معمارانه در پرده ذهن داشته.
بسیاری از طرح های معماری اگر چه روی کاغذ ( که محیطی 2 بعدی است ) ساده و معمولی جلوه می کنند اما هنگامی که به اجرا می رسند بیش از آن بوده که روی کاغذ نشان می داده اند. زیرا، نه تنها 1 بعد بر ابعاد کاغذ اضافه و سطح حجم می شود، بلکه معمار آنچه که در ذهن داشته و پرورانده، از انتقال آن بر ذهن مخاطب عاجز بوده. اما حال مخاطب می تواند در محیط اجرا شده قرار گرفته و ذهن معمار را لمس کند.
گرچه عکس قضیه ی فوق هم صادق است، که ما در طراحی، بر روی کاغذ به کمپزسیونی عالی می ریسم اما در تبدیل آن به حجم چندان موفق نیستیم.
(بعدا در مورد این موضوع بحث خواهیم کرد.)
برگرفته از سایت یک معمار
نقد و ویرایش متن صالح کرابی معماری 85
این خانه از سه پوسته ی بسیار بزرگ تشکیل شده که به فاصله های مشخصی، روی هم قرار گرفته اند، به طوری که پوشش بزرگتر ( سوم )، تمامی محوطه ی خانه را در بر گرفته و یک فضای سبز بسیار زیبای سرپوشیده پدید آورده است؛ پوسته ی وسطی فضای معمول در یک خانه را ایجاد کرده و پوسته ی اول که کوچکتر از همه است، یک فضای داخلی دنج و خصوصی است.
اما شاید مهمترین نکته، هدف معمار از این کار بوده. وی هدف خود از این کار را، درست کردن خانه ای میداند که دیگر فقط با یک پوسته ( دیوار ) نازک از خیابان مجاور جدا نشده است، به طوری که در این خانه، بر اساس ارتباط با خیابان، به سه بخش می رسیم : یک بخش که کنار خیابان است، بخشی که حالت میانه دارد و بخشی که کاملا به دور از دنیای بیرون است. به همین علت است که این خانه، می تواند دنیایی دیگر را به دور از تمامی اتفاقاتی که در دنیای بیرون روی می دهد، برای ساکنانش درست کند. فرم قرارگیری پنجره های روی این 3 لایه دیوار، بگونه ایست که از بیرون به داخل هیچ راه دیدی نیست.
اگر دقت کنید می بینید معمار در طراحی این خانه از فرم خالص مکعب استفاده کرده است بی هیچ آرایشی، 3 مکعب که با نسبت های ساده هندسی در هم تنیده اند. اما آنچنان خلاقانه این طرح را پرورانده که در عین سادگی ظاهری، پیچیدگی باطنی دارد. یعنی فکری معمارانه در پرده ذهن داشته.
بسیاری از طرح های معماری اگر چه روی کاغذ ( که محیطی 2 بعدی است ) ساده و معمولی جلوه می کنند اما هنگامی که به اجرا می رسند بیش از آن بوده که روی کاغذ نشان می داده اند. زیرا، نه تنها 1 بعد بر ابعاد کاغذ اضافه و سطح حجم می شود، بلکه معمار آنچه که در ذهن داشته و پرورانده، از انتقال آن بر ذهن مخاطب عاجز بوده. اما حال مخاطب می تواند در محیط اجرا شده قرار گرفته و ذهن معمار را لمس کند.
گرچه عکس قضیه ی فوق هم صادق است، که ما در طراحی، بر روی کاغذ به کمپزسیونی عالی می ریسم اما در تبدیل آن به حجم چندان موفق نیستیم.
(بعدا در مورد این موضوع بحث خواهیم کرد.)
برگرفته از سایت یک معمار
نقد و ویرایش متن صالح کرابی معماری 85
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر